|
Samotność
Samotność |
Nieustająca samotność
puka codziennie w moje okno.
Nie chce jej wpuścić,
lecz ona czeka uparcie.
Wybija szybę i wchodzi.
Staje naprzeciw mnie.
Robię jej kawę.
siada wygodnie.
Jest jak moja znajoma.
Moja cicha towarzyszka.
Dzisiaj już nic nie zobaczę
w jej mroku.
Jutro może delikatnie złagodnieje.
Nałoży odcienie jesiennego nieba.
Deliaktnie uchylam jej swoją duszę.
Ona wie wszytsko.
Rozumie to co czuję.
Daje złudne poczucie siły,
które sprawia, że powietrze jest duszne.
A ja ciężko oddycham.
Kolejny dzień,
kolejna strona życia.
Odwracam głowę w dobrą stronę.
Póki leżą na stole białe kryształki,
wiem,że zawsze mogę je wybrać.
Lecz czy to dobrze? |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
MareStan |
2017.05.28; 22:37:10 |
Samotność "wybija szybę i wchodzi" - początkowa jej agresja zamienia się w ciche
towarzystwo. Czy z samotnością można się zaprzyjaźnić ? Pewnie trudno. (.)
pozdrawiam serdecznie |
Makarenko |
2017.05.28; 16:13:18 |
ja ze swoją się zaprzyjaźniłem i dobrze nam, ładny wiersz + |
puma 222 |
2017.05.28; 15:23:29 |
podobna kreacja samotności też była w moim przesłanym tu utworze ... wiersz przemawia do mnie ładnie :) |
Boreas |
2017.05.28; 15:17:48 |
Dobry wiersz, samotność tak bliska każdemu człowiekowi. Pozdrawiam z + |
|
|